Prjed hač woteńdźeš (čitanje w serbskej rěči)

Hišće před někotrymi lětami formowachu wone wobraz Łužicy: serbske žony w swojej narodnej drasće. Hač při dźěle, při nakupowanju abo njedźelu na kemšach, wone słušachu kaž samozrozumliwje k wšědnemu dnjej na wsach w dwurěčnej Łužicy. Hišće před 100 lětami nošeše nimale 85 % wšěch serbskich žonow wšědnje narodnu drastu. Dźensa je so tuta z wobraza wsy nimale pozhubiła. Tak je w katolskich wosadach Hornjeje Łužicy jenož hišće něhdźe dźesać žonow, kiž wšědnje w narodnej drasće chodźi. Wone su zdźěla starše hač 80 lět a zhladuja wróćo na dołhe a často dźěłapołne žiwjenje. Nimale njenapadnje, ćiše a měrnje, dožiwjamy kónc lětstotki dołheje doby w serbskich stawiznach.

Basnica Róža Domašcyna, fotograf Maćij Bulank a komponist Měrćin Weclich su so na jara dorazne wašnje z pozhubjenjom wšědneho nošenja narodneje drasty w jich knize kaž tež na DVD Ludoweho nakładnistwa Domowina pod titlom “Prjedy hač woteńdźeš” rozestajeli. Na jewišću SLA pokazaja so fota poslednich nošerkow narodneje drasty, mjeztym zo hudźba Měrćina Weclicha a dalšich serbskich komponistow přez smyčkowy orchester SLA zaklinči. Wulkotne teksty Róže Domašcyneje přednjese Hanka Rjelcyna w serbskej abo němskej rěči. Wujimki z dokumentarneho filma Pětra a Stefana Symanka wo poslednich nošerkach narodneje drasty ze serbsko-katolskeho regiona pohłubša tematisce zajimawy wječork w ansamblu.